Күтәрдем кул, барам алга табан мин,
Минем үз көч, бүтән көчкә таянмыйм.
Ни килсә дә авырлыклар һаман да
Өмет өзмим, еламыйм, бер дә янмыйм.

Ирек, хаклык — терәк аркамда яхшы,
Ничек йоклап ятыйм мин алга басмый?
Өмет-идеал нуры алда, халыкка
Ничек яшим шуны күрсәтми-ачмый?

Халык углы — минем кардәшләрем ул,
Халык — эшче, минем куңелем-җаным ул,
Халыкка нур чәчеп, ак юлга атлау,
Минем бит иң олуг идеалларым ул!

Яшим халкым өчен, көчләр табам мин,
Халык өчен һаман алга барам мин,
Минем гомерем төгәлләнер шуның чөн,
Күмелсәм дә бу юлда, бер дә янмыйм!

Халык хакыны хаклап җыр язам мин!
Бизеп, күңелемне алмыйм дөньядан мин!
Берәр караңгы көн өчен үземне
Бөтен зур кайгы-хәсрәткә дә салмыйм!

Начар язсам язам, һаман язам мин,
Бүгенгә хәтле яздым һәм язармын.
Ирек йорты, халык күңеле белән там
Һаман алга барудан һич тә калмыйм!